सोमवार, २६ डिसेंबर, २०११

हैपी बर्थ डे


हर साल कि तऱ्ह
फिर खिल उठा ये दिन...
खुशबू बचपनकी सोंधिसी
मन को छू रही बार बार..

माँ ने बिन कहे बनाया था हलुआ
बाबा ने  लालाकी दुकानसे लाई  कुल्फी...
शामको दोस्तोके साथ सिनिमा देखनेकी मिली  इजाजत ..
भगवान के सामने जला दीप  और
सर पर माँ बापूका  हाथ ...

हर साल कि तऱ्ह
फिर खिल उठा ये दिन...

कॉलेज  कैंटीन में पूरी टोली थी हाजिर 
नाम से मेरे किसीने दे रखा था  आर्डर 
कचोडी- समोसे और क्या क्या, याद नहीं
मन जोड़ रहा था महीने के बचे दिनों का हिसाब!
और पूरी ज़िन्दगी का हिसाब जुड़ गया, जब
सहसा थाम लिया था हाथ उस कोमल हाथने...

हर साल कि तऱ्ह
फिर खिल उठा ये दिन...

सुबह सुबह नन्हे हाथ जगा रहे थे
"पापा पापा" की किल्गारिया
और कागज़ पर रंगों से बना स्कैच मेरा!
साथ में पूरा परिवार, हाथ में हाथ थामे,
हैपी बर्थ डे .. एक केक और ढेर प्यार ...

अगले वर्ष फिर खिल उठेगा ये दिन
कुछ नये रंग होंगे जिंदगीके लिये
तब तक अपनोके के संदेशो की सोंधी खुशबू
साथ निभाएगी!



वर्ष एक पार झाले

वर्ष  एक पार झाले, काय रे साकार झाले?
मोडले की जोडले? प्रश्न अपरंपार झाले!   

रचनेचा देत भास, हर क्षणी होत ऱ्हास,
झोळीत झाकले दिलासे, कां  असे लाचार झाले?

असणार उद्या वेगळी, आशा  चिरंतन ठेवली,
होते म्हणून साहिले, रोज जे चित्कार झाले!

आले ऋतू, गेले ऋतू, राहिला रे एक किन्तू, 
ही कुणाची योजना, कंटकाचे सत्कार झाले!

साधलेसे वाटले, कसे अचानक बाटले,  
कोणी तरी  फितूरले, दुष्मनांचे यार झाले! 

मैफिलीत सामीलसा, तो उभा कसनुसा, 
ना कुणी आमन्त्रिले, जा घरी, आभार झाले!

बदलली रोज वाट, धुंडाळले  नवीन घाट,
नीरसाचा त्याग हा, जीवनाचे सार झाले!

बस्स  पुरे एक थेंब, आकाश-वेधी हरित कोंब,
तृण  फुलाचे गीत 'श्री', वंचीता आधार झाले!   




शनिवार, १० डिसेंबर, २०११

श्री फेसबुकाची आरती

जय देव जय देव जय श्री फेसबुका,
वैश्विक-जाळी वाजे तुमच्या कीर्तीचा डंका,
जय देव जय देव//

दिवसामाजी वाढत जाई भक्तांची रांग,
तुमच्या मायेचा ना देवा लागतसे थांग,
दुरावलेले जीव कितीक वर्षानुवर्षे,
तुमच्या चरणी भेटती देवा सांगू किती हर्षे,
देणे-घेणे, नाच-गाणे, सारे 'व्हर्चुअल',
परि भावना त्याच्या मागील असते 'अक्चुअल',
अड्डा, नाका, पार म्हणू कि तुमचा दरबार,
रोज हजेरी, होतो पावन, ओढ अनिवार.

चारधाम अन इथे मदिना, इथे चर्च, मक्का,
जय देव जय देव जय श्री फेसबुका,

वैश्विक-जाळी वाजे तुमच्या कीर्तीचा डंका,
जय देव जय देव//

गुज मनीचे होते येथे सहजी 'पब्लिक',
राजनीतीतील किती गुपिते होती बघ 'लीक',
कुणी वंदावे, कुणी निंदावे, इथे सर्व माफ.
'नीलकंठ' तू, करतो देवा मन माझे  साफ.
श्लाघ्य अश्लाघ्याच्या पुसटल्या गेल्या रे रेषा,

उद्गाराला दिधली देवा एक नवी भाषा!
स्वातंत्र्याचे नवीन अस्त्र गवसले जना,
उद्रेगाचे भय का वाटे आता असुर मना.

शक्ती स्थल हादरली भयातुर घेती रे शंका,
जय देव जय देव जय श्री फेसबुका,

वैश्विक-जाळी वाजे तुमच्या कीर्तीचा डंका,
जय देव जय देव//





बुधवार, ७ डिसेंबर, २०११

बेवारशी आत्मा

७ डिसेंबरच्या रात्री, हड्डी-फोडांच्या बैठकीत
ओरपत असता गोबी बटाट्याचा रस्सा,
आला एक कुजका बटाटा,. म्हणाला:
"मी आत्मा आहे!"

मी निश्चिंतपणे ढकलला त्याला पाण्याबरोबर पोटात,
कारण तो आत्मा माझा नव्हता!


मी, आत्माविहीन माणूस, घेऊन हिंडतो एक
चालतं बोलतं कलेवर!
पण मी नक्कीच गिळला असला पाहिजे,
एक आत्मा, कुजका! कारण
आत्मा असतो सत्यवादी, निदान
शरीराबाहेर असताना तरी!

ही  समोर बसलेली सारी
सन्माननीय, प्रबुद्ध, श्रीमंत मंडळी,
हा आत्मा त्यांचा असण शक्य नाही;
त्यांचा आत्मा असा वाऱ्यावर सोडलेला नसतो.
कडव्या मद्यात कलेवर बुडवण्याआधी 
ठेऊन येतात ते आपला आत्मा सुरक्षीत,
आपल्या घरातल्या फ्रीज मध्ये!

मग हा आत्मा कुणाचा?
कि बिजागर ढिली झालेल्या दाराच्या फटीतून
शिरलाय, बाहेरच्या मिट्ट अंधारात
स्वैर संचारणारा एक प्रेतात्मा?
पण ह्या बैठकीत आत्म्याला मज्जाव आहे, कारण
आत्म्याला विवेक असतो,
आत्म्याला संयम असतो,
आत्म्याला असतो सारासार विचार.
आत्मा घाबरतो श्रद्धेला,
आत्मा घाबरतो देवाला,
म्हणून तर टांगली गुरुदेवाची  तसबीर भींतीला!
नो एन्ट्री तू प्युअर होली सोल्स !

'गुरुजींचा खास' सल्ला घेऊन धुंदीच वारं
पितात, ही अत्माविहीन कलेवर,
अन पेटून उठतात, प्राशून
इंद्रधनुषी फेसाआड दडलेली कडवी आग.
कुजलेला बटाटा स्वस्थ नसतो,
माझ्या पोटात ढवळत असतं,
मेंदूत धुंदीच वारं शिरत असतं,
येते अचानक कुजक्या बटाट्याला जाग;
"मी आत्मा आहे! मी आत्मा आहे!"
बेदरकारपणे तो ओरडतो.

आत्म्याला निषिद्ध
बैठकीत, आत्म्याचा आवाज ऐकून,
धुंद कलेवर होतात क्षुब्द्ध !
" हु अलौड धिस डर्टी सोल हिअर ?"

शांत असतात तसबिरीत बसलेले गुरुदेव,
त्यांच्या जवळ लावलेली उदबत्ती असते विझलेली.

सुरु होतो मग आत्म्याचा शोध,
आपापले आत्मे घरातल्या फ्रीज मध्ये सुरक्षीत ठेऊन
एका अपरिचित   बेवारशी आत्म्याचा शोध.
हा आत्मा कुणाचा? कसा आला? कुठून आला?
अनुत्तरीत प्रश्नांच्या परावर्तनातून समस्या उठते
ह्या आत्म्याच करायचं काय?


दोन आत्मे सांभाळण्याची ताकद नसलेली
ती कलेवर एकमताने ठरवतात,
तो आत्मा मला बहाल करायचा!
"तू आत्माविहीन माणूस, एक आत्मा जड नाही!"

तेव्हा पासून मी घेऊन हिंडतोय, माझ्या कलेवरात
त्या बेवारशी कुजक्या आत्म्याच ओझं ;
ते ओझ मला झुगारायाचय , कुठलीही किंमत
घेऊन, हवी तर देऊन! पण तो आत्मा
मला विकायचाय. हवा त्याने घेऊन जावा,
भाड्याने किंवा फुकट,
पण हा आत्मा सांभाळण मला शक्य नाही,
कारण वेळोवेळी काढून आत्मा
सुरक्षीत ठेवायला माझ्या घरात फ्रीज नाही!

रविवार, ४ डिसेंबर, २०११

आरशात बघणे अता टाळतो मी

आरशात बघणे, अता टाळतो मी,
असते तसे स्वीकारा, नियम पाळतो मी.

अभ्यास केला गहन, तरी नापास मी,
गाईडे  आता ही म्हणून चाळतो मी.

अंतरंग? नाही, बेगडी विकते इथे,
रंगलेला चेहरा बघून भाळतो मी.

माजले बडवे, देव झाला परागंदा,
आड येता मला सद्विवेक जाळतो मी.

मावळले यौवन, प्रेम ना कळले परि,
फुले कागदी केसांत तुझ्या माळतो मी.

वाचले धर्मग्रंथ  'श्री' जरी  येथून तिथे,
चामडी जळते तसे संदर्भ गाळतो मी.


गुरुवार, १ डिसेंबर, २०११

निरुद्देश

निरुद्देश (१९७४ सालातल्या  'बेकारी'च्या काळातला  एक  दिवस )
*************************************************

भर दुपारी
खिडकीच्या चौकटीतून
बघतोय मी,
समोरच्या खांबावरचा
निरुद्देश कावळा!

तिरक्या नजरेतून त्याच्या
सजते आहे ऐट,
न शिवलेल्या पिंडाची,
डोळ्यात आत्मप्रौढ प्रतीक्षा
घरट्यात उबणाऱ्या अंड्याची..

असाच बसणार आहे वाट पहात
समोरच्या खांबावरचा निरुद्देश कावळा,
मागील दारातून येणाऱ्या खरकट्याची;
न कंटाळता, हाट हुडूतला न भीता,
येणाऱ्या अगांतुकाची सूचना देत!

काव काव चा अभंग घुमतो आहे........    

मी सकाळचा पेपर तिसऱ्यांदा चाळतो,
या वेळी .... मागून पुढे....
**** च्या साठी ***** यांनी *** येथे
मुद्रित व प्रकाशित केले;
wanted च्या unwanted जाहिराती;
बातम्या कालच्या सभेच्या, आजच्या मोर्च्याच्या,
उद्याच्या संपाच्या...त्याच त्या...
युवकांना तेच ते, बुरसटलेले, वास मारणारे
संबोधन, कुणा गलेलठ्ठ  खुर्ची मठ्ठ बगळे पंडिताचे,
"आजच्या कठीण परिस्थितीत देशाचे भविष्य,
भवितव्य, युवकांच्या हाती ...."

मी माझा तळवा प्रकाशात
धरून बघतो, आणि
भस्सकन सांडतो डोळ्यात, बोटांच्या फटीतून
अंधार माखला प्रकाश आणि त्यांत तळपणारा
समोरच्या खांबावरचा निरुद्देश कावळा!

मी वाचतो घरपोच वाचनालयातील
एक रुपया व हौसेसाठी
लिहिल्या जाणाऱ्या कथा किंवा कविता....
ब्याकग्राउंडला " पिनेवालोको पिनेका बहाना चाहिये..."

मन चाहे गीत, आपकी पसंद,
फरमाईशी गीतांच्या वेव्हज वरून
घरंगळतो मी २५" बाय १३" च्या
self - addressed तिकीट लावलेल्या
लिफाफ्यातून- व्हाया मुंबई, दिल्ली,
नागपूर, बंगलोर, हैद्राबाद-
चार वाजताच्या आयत्या चहाच्या कपांत .....

पण तो तिथेच असतो,
चोचीने खरकटे पुसत, आत्म-मग्न.
कुठलासा अन्न-प्रसन्न उकीरडा हुंगत,
समोरच्या खांबावरचा कावळा; पहात
कललेल्या संध्याकाळी,
खिडकीतल्या चौकटीतील
निरुद्देश मी!

- श्रीधर जहागीरदार


बुधवार, २३ नोव्हेंबर, २०११

जाणीव

आपले चंद्र सूर्य वसवायला, तू माझे  आकाश नेलेस
मला राग नाही;
स्वप्न फुलांची आरास सजवायला, माझी रात्रही  नेलीस,
तरी मला जाग नाही.
कधी दंवात नहायला, पहाट देखील तू पळवलीस,
तरी कपाळी आठी नाही;
फुले आपली भारायला, गंध सारा शोषून नेलास,
तरी आडकाठी नाही.

कुणी कधी मागू नये असं जेव्हां मागू लागलीस,
तेव्हां नजर वर झाली,
हा तर माझा हक्क आहे, असं बजावून,
सारे काही लुटून गेलीस!

जाणीव जागी झाली जेव्हां,
डोळ्यात अर्थांचे कवडसे शोधले,
मग त्याच वेळी नेमके,तुझ्या
डोळ्यात अवसेचे आकाश कां दाटले?
  


गुरुवार, १७ नोव्हेंबर, २०११

वळणावरच्या गुलमोहरा


          वळणावरल्या  गुलमोहरा,
          तू  असा हुरहुरु नको,
ओसरले जरी गीत फुलांतील आज परंतु झुरू नको...

          नियमाने जे तुला भेटले,
          ते क्षितिज जरी आज पेटले,
आस तयाची धरू नको, तू असा हुरहुरु नको......

          आकाशाने जरी ताडले,
          पर्जन्याचे आसूड ओढले,
तुला सांगतो, डरु नको, तू असा हुरहुरु नको......

          सूर घेउनी पक्षी उडाले,
          दूर तमातच  शब्द बुडाले,
मौनात असा गुदमरू नको, तू असा हुरहुरु नको......

          संग सुटला जुना परिचीत,
          रंग उडाले सारे अवचित,
फिरून त्यांना वरु नको, तू असा हुरहुरु नको......

          गंध अगतिक करी याचना,
          शपथ प्रीतीची मागे दाना,
रिती ओंजळी भरू नको, तू असा हुरहुरु नको......






मंगळवार, १५ नोव्हेंबर, २०११

जखम


नेलीस फुले तू येथून सारी,
पण गंध राहिला माघारी;

ही गंधाची जखम गहीरी,
हवी हवीशी, नको नकोशी,

उत्कट दुखरी, उत्कट दुखरी.....















































































शुक्रवार, ११ नोव्हेंबर, २०११

पुष्प ऋतू


येशील सखये माळून  गजरा,
होईल अपुला  ऋतू साजरा...

प्राजक्ताने  भरेल  ओंजळ,
देहावरती निर्मळ  दरवळ ...

कानावरती धम्म ग चाफा
कानशीलाशी फुटतील वाफा ...

शेवंतीचा डौल रांगडा
धमनी मधुनी घडा चौघडा...

बकुळीचा मोहातूर  गंध 
सैरभैर मन, नुरेल बंध....

असा जुईचा प्राण ग नाजूक
चिमटी मधुनी सुटेल अलगद ...

                                                                        उठेल पेटून मग ही शेज
                                                                        उदंड ज्वाला, केशर तेज ......

बुधवार, ९ नोव्हेंबर, २०११

प्राक्तन

भिरकावून देण्यासाठीच असेल हे अस्तित्व वारंवार,
तर कशासाठी जपल्या श्वासांच्या खुणा,
मी एकटाच नव्हतो त्या वळणावर अनिवार
तू ही शामिल त्या जल्लोषात पुन्हा पुन्हा .....

बिन नाळेचाच  जन्मलोय मी, 
तुझ्यामागे नियमांचे  धागे अनंत,
उजाड माळावर आणखीनच उजाड  झालोय,
याची तुला कशाला मलाच खंत!

सावली सुद्धा निघून जाते संधी साधून
जेव्हा दाटून येते भयाण रात्र काळी,
भर दुपारी तापत्या उन्हात सावली हरवून 
भूताड व्हायचं तेवढ फक्त माझ्या भाळी! 



मंगळवार, ८ नोव्हेंबर, २०११

चेहरा अनोळखी रे

माझा मलाच झाला चेहरा अनोळखी रे,
नांवे अनेक त्याला, मिळतात सारखी रे!

यात्रेत रंगलो मी, घेऊन टाळ हाती,
माझाच देव करती  काढून पालखी रे! 

ज्ञानी म्हणून फार ते नावाजती जगात, 
येता परि  घराला, कळतेच लायकी रे!  

"बोला सदा खरेच ", हे सांगतात संत, 
ऐकून सत्य येथे  फुटतात टाळकी रे! 

शब्दांस मोकळीक आहे इथे मिळाली,    
अर्थावरी परंतु त्यांचीच मालकी रे!

विश्वास ठेवण्याला तत्पर सदाच सर्व,
प्रेमास मात्र नाही उरलाच पारखी रे!    

जत्रेत नाचला  'श्री'  फासून रंग तोंडी,
आहे कसा कळावा, भलताच बेरकी रे!  

सोमवार, २४ ऑक्टोबर, २०११

चाहूल



टाळून आज गेला, ते माझेच दार होते,
दोस्तीत वागणे हे, नाही का फार होते!

लागताच चाहूल, मैफिल जमून आली,
ती रात्र पेलण्याला, पेले तयार होते!

जो तो उतावळा, बघण्यास उत्सवाला,  
आलीच वेळ जर का, खांदे ही चार होते!

जोरात फोडलेले, आधीच त्यांनी टाहो, 
चुपचाप झेलले मी, ज्यांचे प्रहार होते!

गेलास तू निघून, मारून फक्त थाप,
फावलेच त्यांचे, जे आधीच ठार होते!


शनिवार, २२ ऑक्टोबर, २०११

आयुष्य सोसताना



रंगून फूल जाते काट्यास तोलताना,
गाणे फुलून येते आयुष्य सोसताना...

उद्वेग हा मनाचा, घनघोर शब्द होता
जपतेस शब्द ओला, नात्यास बांधताना ...

होता शिकस्त माझी देतेस तू दिलासा
आश्वस्त मृदूलतेला केसांत पेरताना...

हतबल हताशतेचा, भिड़ता मनास अर्थ
स्मरतेस प्रार्थनेला, सांज्योत लावताना ...

पेटून मत्सराने, नाती अबोल होता
मातीस साद देशी, तुळशीस पूजताना

शनिवार, १५ ऑक्टोबर, २०११

येईल एक होडी



आता आठवणींचे खण उघडायला मिळते सवड!

सापडतात सांदी कोपऱ्यात दडलेल्या काही खुणा, 
जुने फोटो, काही पत्र, धुळीने माखलेला मौउथ ऑर्गन..
आणि एक विस्कटलेली वही कवितांची....
प्रत्येक वस्तूभोवती गुंता पागल भावनांचा, आणि 
इतिहास घडल्या, बिघडल्या आणि अवघडल्या क्षणांचा
झरझर सरकतो डोळ्यांपुढून.
व्यवहार दक्ष, कर्तव्य दक्ष, सामाजिक प्रतिमा दक्ष.
दक्ष, दक्ष, दक्ष.. कौटुंबिक सुरक्षा हेच लक्ष्य!
कसा गेला त्या नंतरचा काळ, कळलेच नाही..

आता जो तो आपल्यात दंग, अन मी
पाण्यात पाय सोडून बसलेला,
ऐल तीरावरच्या आठवणी चघळत,
पैल तीर न्याहाळत.
येईल एक होडी अलगद 
माझ्या नावाचे शीड फडकावत 
नावाडी नसलेली. 
तोवर, असू दे, शब्दांचे हे तुकडे हाताशी,
जाईल वेळ बरा, 
कलिडिओस्कोप मध्ये टाकल्यावर ..

बुधवार, १२ ऑक्टोबर, २०११

देखता हूँ मुड़कर मै जब


देखता हूँ मुड़कर मैं जब, लगता नहीं यह फासला,
कर लिया पार मैंने, दो दशक का सिलसिला।

इस दौड़ में कई मोड़ थे, हर मोड़ पर था काफिला,
शामिल हुआ मैं जहाँ, हर शख्स था काबिल मिला. 


दहशत भरी थी जब हवा, मैं जमींपर ही चला,
हाथ बढ़ता, साथ देता हर जगह इन्सान मिला. 



होड़ है जीनेकी बाहर, जीनेकी मगर   फुर्सत नही,
एक पल थमकर यहाँ, जीनेका था मक्सद मिला. 

हसरत थी, मैं फूल बन, महकू किसी बाग़ में,
अदनासा ख्वाब मेरा, आकर यहाँ हाँसिल मिला.

--- श्रीधर जहागिरदार

(Standard Chartered Bank से जून २०१० मे सेवा निवृत्तीपर रचित मेरे मनोभावो को उजागर करती रचना )

रविवार, २ ऑक्टोबर, २०११

जनम दिन

तीन सौ चोंसठ दिन भाग दौड़ के...
दाये-बांये, आगे-पीछे, ऊपर-नीचे,
लगातार मची जानलेवा होड़ के...

हर कोई नचा रहा है ..
और नाच रहा है हर कोई,
हर तरह, हर जगह
घर पर, दफ्तरमें, सड़क पर...

"ये दो! वो लाओ!"
"अब तक क्यों नहीं हुआ?"
"ये ठीक नहीं, चेंज करो,
कल सुबह तक मेल करो!"
"गाड़ी आगे लो, जरा पीछे लो,
ठीक से चला नहीं सकते?"
"आप का लोन डिफ़ॉल्ट में है,
टैक्स का केस कोर्ट मे है"

साल में तीन सौ चोंसठ दिन
होते है, भीड़ साथ होते हुए
अकेलापन समेटे हुए....

साल में होता है एक और दिन
तीन सौ पैसठवा ...
खुशनुमा सुबह, चहचहाते पंछी,
घर के दरवाजे पर दस्तक देता
महकते फुलोंका गुलदस्ता
" डार्लिंग विथ लव"
फ्रिज पर रक्खा हाथसे बना
"हैप्पी बर्थ डे" कार्ड
दफ्तर में मुस्कराते चेहेरे
गाते गुनगुनाते
अपनी पसंद का केक
चेहरेपर मलते यार-दोस्त
इन बॉक्स में रंगबिरंगे मेल...

यही होता है वह दिन
अपने होने को सार्थक करता
तीन सौ चौसठ दिन की भागमभागमें
जीवन के सरगम सुनाता
बेतहाशा भीड़ में हमदम तलाशता
साल भर आपाधापी में मकसद तराशता!

शनिवार, १ ऑक्टोबर, २०११

आधार


हे आकाशा,
तू अस्पर्श आहेस पण म्हणून अमान्य नाहीस मला,
तुझ्या अस्तित्वाच्या ठळक खुणा जाणवतात सतत मला!
हा सूर्य, काय आधार आहे त्याला तुझ्या शिवाय?
आणि कुठे वसला असता चंद्रही, नसतास तू जर?
चांदण्याचे मखर तरी सजले असते कां तुझ्याविना?

हे निलेशा,
तुझंच वेड भरते उमेद त्या पक्ष्यांच्या पंखांत
आणि मोजतात ते भरारी आपली तुझ्याच उंचीने
पहिली झेप आणि ओढ त्या पिलांना तुझीच असते
आणि हे वृक्ष, रसरसलेले आनंद फुलांनी,
आळवतात हिरव्या गीताचे सूर,
उंचावून सारे हात तुझ्याच दिशेला...

रे,
तू आहेस म्हणूनच नव्या कल्पनांना निवारा आहे,
धाडस होते, नव्या दिशा धुंडाळण्याचे ,
वाटा हुकल्या, दिशा चुकल्या तरी तुझी निळाई
पाझरतच असते तशीच, पूर्वीसारखी....

अरे,
तू निकेतन आहेस साऱ्या अनिकेतांचे!
आपले रौरव, आपली धग, आपला दाह हरवून
रक्तलांच्छित झालेला, थकला भागला, क्लांत सूर्य
तूच उचलतोस त्या क्षितिजापाशी आणि
नवी उमेद, नवा उत्साह भरून पुन्हा
उतरवतोस प्राची वरच्या रिंगणात...

रे,
आपल्या चांदणी स्वप्नांचे पूर्णत्व मिरवणाऱ्या
पौर्णिमेचे कौतुक तूच दाखवतोस साऱ्या जगाला
त्या चंद्राच्या गवाक्षातून......
आणि उध्वस्त स्वप्नांनी काळवंडलेल्या निशिकांतास
आपल्या कुशीत घेऊन समजूतही घालतोस तूच!

सर्वव्यापी,
तू मुक्तद्वार आहेस लडिवाळाचे ...
हे किरमिजी, काळे, सावळे अन पांढुरकेही ढग
घालत असतात मुक्त धिंगाणा तुझ्या अंगणात..
असे दालनच नाही तुझ्या मनाचे एकही जिथे
ते डोकावू शकत नाहीत; किंबहुना तुझ्या मनाचा कापूसवाळा
मऊशारपणा तू त्यांच्यासाठी उधळून लावतोस ....

शुक्रवार, ३० सप्टेंबर, २०११

जिंदगी तुम्हारा ही नाम हो गया!


जिंदगी से तो प्यार था ही!
हर पल एहसास था, जिंदगी है धरोहर,
होना मेरा, तुम्हारे लिये भरोसा इस कदर,
तभी तो, सम्हाले रखी सांस, हर चढ़ाई पर,
गिरने नहीं दिया खुद को, किसी उतराई पर.

अवसर मिले थे राह में, सोचा रुकूं कुछ पल,
था कुछ, जो खींचता मुझे, मै चलता रहा अटल.
विश्वास अडीग, तुम मुझपर करती रही,
दिशाहीनसा भटका भी, तो मुझे सहती रही.

जिंदगी से तो प्यार था ही,
तुमसे भी हो गया...

ठहराव सा अंतर में अब होता है प्रतीत,
किनारेपर मैं अचल, प्रवाह से झांकता अतीत,
बहने दो उसे, घुल जाने दो, सहज भावसे,
इन पलोंको को अब जीने दो पुरे चाव से,
तुम हो, मैं हूँ, हम है, अब प्रवाहसे थलग,
ये मेरा, ये तुम्हारा, न रहा कुछ अलग,
धरोहर नहीं, अब आजाद है जिंदगी,
ना धारा में रहेगी अब बंधी जिंदगी.

जिंदगी से तो प्यार था ही,
तुमसे भी हो गया...
जिंदगी तुम्हारा ही नाम हो गया!

रविवार, १८ सप्टेंबर, २०११

मित्रास वाढदिवसाच्या शुभेच्छा


डोक्यावर दिसू लागते टक्कल, त्याला सलाम,
सुटतेसे वाटते पोट, त्याला सलाम,

वाढत्या वयात येणाऱ्या शहाणपणाला सलाम,
करायच्या राहून गेलेल्या मूर्खपणाला सलाम,

अंगावर जाणून बुजून चढवलेल्या रंगीबेरंगी शर्टला सलाम
त्यामुळे मनात दरवळणाऱ्या हिरवळीला सलाम.

मनाला येणाऱ्या सैलपणाला सलाम.
आसपासच्या सौंदर्याचा वेध घेणाऱ्या डोळ्यांना सलाम.

तुमच्या वेडेपणाला आजवर खपवून घेणाऱ्या
प्रेमळ सहचारिणीला सलाम.

सलाम, सलाम, सलाम,
तुमच्या वाढदिवसाला तुम्हाला सलाम,
तुमच्या आमच्या मैत्रीला सलाम!

सोमवार, २९ ऑगस्ट, २०११

मित्र मेरे...

तुम नहीं हो फेस बुक पर मित्र मेरे ,

लेकिन यह जरुरी तो नहीं.

मात्र सोशल नेटवर्किंग का हिस्सा,

तुम न रहोगे मेरे लिये कभी!


तुम्हे स्टेटस बताने की मेरी आदत नहीं

जानते हो तुम,

तुम्हारे लाइक करने ना करनेसे पड़ता फर्क नहीं

यह मानते हो तुम.


उन पलोमें तुम थे साथ मेरे,

जब खुदसे भी रहता था मैं डरा डरा.

और तब भी, जब निखरता रहा खरा खरा..

जब बनता रहा, बिगड़ता रहा,

सुलगता रहा, और लड़ता रहा,

अपने होनेकी की वजह तलाशता रहा,

अपने खोनेके कारण समझता रहा...


खामोश रहता, पर सुनते थे तुम,

ना कहकर भी कितना कहते थे तुम!

अबतक चला है यह सिलसिला,

मगर ना किया तुमने गिला,

मिलते हो कम पर मिलते हो खूब,

मित्रता गहरी निभाते हो खूब...


मित्र मेरे,

तुम नहीं हो मेरे सोशल नेटवर्किंग का हिस्सा,

तुम हो मेरे जिंदगी का एक एहम किस्सा,

तुम्हे स्टेटस बताने की जरुरत नहीं

जानते हो तुम,

तुम्हारे लाइक करने ना करनेसे पड़ता फर्क नहीं

यह मानते हो तुम.

सोमवार, ४ जुलै, २०११

वय वाढते तसे



वय वाढते, तसे लहान होत रहावे
समजून उमजून.
निखळ आनंद मग लुटता येतो
संकोच सारा विसरून।

पावसात भिजत कागदी नाव
सोडता येते अलगद,
फुलपाखरा मागे धावता येते
काट्या कुट्यात धड पडत!

गवतात मनसोक्त लोळत
न्याहाळता येते आकाश,
स्वप्नाशी खेळता येते,
तरंगत सावकाश!



वय तर वाढणारच,
थोपवण नाही आपल्या हाती,
फुलपण जपू या त्याचे नको होऊ दे माती.

३० जून

तीनशे पासष्ट दिवसताला
हा खास दिवस.
जगच अस्तित्वात आले ह्या दिवशी.
आणि आपसूक जुळलेली नाती-
काका, आत्या, मामा, मावशी..
 पुढे जाणीवपूर्वक जोडली माणसे,
अस्तित्वाला अर्थ देणारी
गहिरा रंग भरणारी,
प्रेमाची, मैत्रीची, आपुलकीची..
 आता ह्या दिवशी दिशादिशातुन
गंध भरुन आणतो वारा
शुभेच्छांचा!

तीनशे
पासष्ट दिवसातला
हा खास दिवस..

गुरुवार, २४ मार्च, २०११

रंग मुझ पर चढ़ गया

 हाथ में रंग कई लेकर चला,
जोश मे ...
"रंग दूंगा हर चेहरा जो हो
होश में ..."

शहर के हर गलीकी
खाक छानी ...
होशमे हो ऐसा मिला न
एक प्राणी ...
धर्म, पैसा, वासना, सत्ता
का मद ...
कोई नशा हर एक पर
था प्रगट...

हार कर पोछा पसीना
कपाल का
रंग मुझ पर चढ़ गया
इस काल का ...

सोमवार, ३ जानेवारी, २०११

दिवार पर टंगा अब एक नया साल है

दिवारसे फिर साल एक उतर गया ,

मुठ्ठीसे रेतसा एक साल फिसल गया ।

जो कुछ चुभा हो, उसे छोड़ देना,

उस राह को इस वर्ष नया मोड़ देना।

उस साल की खुशबू दिलमें लिये

नये वर्ष में है फिर चल दिये।

हर साल रफ़्तार है और बढ़ रही,

मत सोच, था क्या गलत, क्या सही।

सोच इस वर्षका , होगा कितना अलग

तू समझ उसे और, हो जा सजग।

दिवार पर टंगा अब एक नया साल है,

अंतरमें उछला, फिर उमंगी गुलाल है॥