वय वाढते तसे

वय वाढते, तसे लहान होत रहावे

समजून उमजून.
निखळ आनंद मग लुटता येतो
संकोच सारा विसरून।

पावसात भिजत कागदी नाव
सोडता येते अलगद,
फुलपाखरा मागे धावता येते
काट्या कुट्यात धड पडत!

गवतात मनसोक्त लोळत
न्याहाळता येते आकाश,
स्वप्नाशी खेळता येते,
तरंगत सावकाश!

वय तर वाढणारच,

थोपवण नाही आपल्या हाती,
फुलपण जपू या त्याचे नको होऊ दे माती.