गुरुवार, २८ ऑक्टोबर, २०१०

गुंता


इथून ना वळणार, आता कधीच वाट,
ही रात्र लांबलेली, होणार ना पहाट।

दिगंतात पसरले, अथांग वाळवंट,
कसे पार व्हावे, हा हताशला ऊंट

या हताशतेला, आसवाचा निवारा,
दिनरात ठेवलेला डोळ्यांवरी पहारा।

आता कसे जगावे होउन मश्गुल
श्वास मोकळा देतो सदाच हूल।

मी न तोडलेली माझी जन्मनाळ
गुंतलो तयात हा एकमेव आळ।

नात्याविना जगण्यास काय अर्थ,
ना हे ना ते, साराच रे अनर्थ॥