डार्लिंग

यस डार्लिंग? That's enough?
ठीक आहे।
ओह नो ;
फुटली कांच सांधण्याचा
करू नकोस आटापिटा,
हात रक्ताळतील ते तुझेच
उगाच होइल चौकात बोभाटा।

यस डार्लिंग? ...

डोंट वरी
हळव्या दंवाच्या आयुची
कल्पना आहे मला
I am that much sport
तुझ्या माझ्यातच
राहिल हा मामला।

दयाट्स इनाप्फ़ . .
मात्र विसरु नकोस जाण्याआधी
चेहरयावर फिरवायला पफ ॥

यस दयाट्स सर्टन्ली इनप्फ।

परिघ

एकदा सहज विचारल चंद्राला,
अमावस्या- पौर्णिमा, पौर्णिमा- अमावस्या करुन
कंटाळा येत नाही का तुला?
"काय करणार मग ?",
तो उत्तरला:
"काळतोंड्या म्हणुन चिडवतात अवसेला,
कलेकलेने म्हणुन करतो
मी पुनवेचा प्रवास;
वाटतं पुनवेला तरी धन्य पावेन मी ...
पण टिपुर चांदण्यातही दिसतात यांना
फक्त डाग जुन्या अवसेचे,
अन कलंक्या म्हणतात मला।
मावळतिच्या चाकावरुन परत फिरतो
मी अवसेच्या प्रवासाला!"

मागणे

एवढा प्रकाश हे स्वयंप्रकाशी, मी
कधीच मागितला नाही तुझ्यापाशी;
मागितला असेल कधी जरासा,
अंतर्मनाचा वेध घेणारा एक कवडसा।
कदाचित एक काजवा
निबिडारण्याची भीती चीरण्यासाठी;
किंवा एक टिमटिमणारा दिवा
ऐलपैल सांधण्यासाठी।
पण येवढा?
सार्या अस्तित्वाला गुदमरवणारा?
कधीच नाही,
सूर्यालाही आंधळा करणारा ।

पराभव

माझ्या पराभवाचा सत्कार आज आहे,
येणार वेदनेला आकार आज आहे...

आकाश जिंकल्याचा केला किती बहाणा,
कळले परि मनाला तो व्यर्थ माज आहे...

मृगजळात जल्लोषाच्या वाहून दूर गेलो,

पण मोल आसवांचे कळणार आज आहे...

किती वाजल्या दुन्दुभी, किती गाजले नगारे,

आता वेदनेतून सजणार साज आहे....

त्यांना हवे म्हणुनी फाटून ओठ हासे,
ह्या बेगडी जिण्याचा फुटणार ताज आहे...

मी जाहलो जगाचा, न राहिलो स्वता:चा, 
माझा फिरून मजला कळणार बाज आहे ...

दोन कणिका

१
अंधार चिरायला,
पुरे असतो एक काजवा ;
जीव जाळायला
खूप होतों अश्रु हळवा।
२

माझं रडणार दु:ख 

निजलय 

घेउन अफूची गोळी,

एका अंगाई अभावी।

धुक्याच्या वयात

धुक्याच्या वयात,
मनात खुलतात, बाहेर फुलतात, फक्त गर्द गुलमोहर,
तप्त ऊन, बाभुळ काटे, सारे सारे, सारे मनोहर।

धुक्याच्या वयात,
दिवस देखील रात्र होतो, मनाकाठी, स्वप्नासाठी,
किती किती फुले फुलतात हुरहुरत्या गंधापाठी।

धुक्याच्या वयात,
हरपते भान, उरते तान, सुर भारला आणि गळा 
नाते तुटते, जमीन सुटते, आकाश भोर फक्त झुला।

धुक्याच्या वयात,
माझे असे काहीच नाही, सारे सारे तुझ्यासाठी,
प्रचंड असा विश्वास माझा, माझे आकाश माझ्यापाठी।

धुक्याच्या वयात, 
निःशब्द नीळे, निर्मळ तळे, सर्वदूर पसरून असते,
सारे स्वच्छ पारदर्शक, कुठे कुठे धुके नसते।

- श्रीधर जहागिरदार

टेडी बियर आणि चिमणी

आपल्या दु:खाचा टेडी बियर कवटाळून
झोपी जातेस रोज रात्री ,
मग पहाटे पहाटे खिडकीपाशी
चिवचिवणारी सुखाची चिमणी
बघणार कशी अन ऐकणार कशी?

वंचना

वांझ या जखमा अशा यांत नाही वेदना

या मनाच्या कां कळेना मोडल्या संवेदना ..

देत धड़का येत लाटा हा किनारा मौन कां

वादळे विंधुन गेली पण कशी ती खंत ना ..

पेटले आकाश जळल्या कोवळ्या त्या चांदण्या

सूर्य झाला भ्रष्ट तरीही या दिशांना भान .ना ...

दाटले दहिवर हे ओले पण कळी ना डोलली

सुर-रंगी ह्या थव्यांचा फांदीला तो नाद ना ...

हासलो तर भासले पाषाण शिल्पच हासले
दाटले डोळ्यात पाणी ते असे क्षाराविना ...

चालतो हा श्वास आहे कां म्हणु मी प्राण हा
ह्या जिण्याची कां अशी ही जाहली रे वंचना ...

मोरपंखी क्षण

अनोख्या वेषात, फुलांच्या देशात जाणार तू,
रंगाची खैरात, गंधाच्या स्वरात गाणार तू।

क्षितिज कडा, स्वप्नांचा सडा घालणार तू,
ह्ळुवार जग, पायघडी ढग चालणार तू।

आकाश खुळा, आनंद झुला झुलणार तू,
मनाची कळी, पाकळी पाकळी फुलणार तू।

नाहीजरी थेंब, चांदण्यात चिंब भिजणार तू,
मोरपंखी क्षण, मोहरे कण कण सजणार तू।

अबोल हुंकार, स्पर्शाचा झंकार, डोलणार तू,
मनाची बोली, स्पर्शाची ओली, बोलणार तू।

पापणीत स्वप्न, जगण्यात मग्न, असणार तू,
आसुसली दिठी, बेभान मीठी, तुझी न रहाणार तू।

अनुभूति

मेंदूवर सांचलेली वाळवंट
पसरताहेत हळूहळू मनापर्यंत ...

किती काळ जपशील चार थेंब
भावनांचे, ओसाड रेताडास फुटलाच, तर
फुटेल कोंब निवडुंगाचा अन
तुझ्या आत्म्याची लक्तरं
फडकावतील तुझ्या अपयशाची गाथा ...

पण ह्याची शक्यताही कमीच !
कारण कुठल्याही गाथेचा नायक
होण्याइतका मोठा नाहीस तू ...
ह्या वैराणात तुझी नियती शहामृगाची!

वादळाच्या वासाने खुपसून घे मान
तुलाच गिळणारया वाळवंटात,
तुझ्या अस्थिंचेही होऊ देत वाळू कण
अन जा सामावून ह्या वाळवंटात
त्याचाच एक भाग होउन !

संध्याकाळी

गहिवरले झाड़ अचानक
फुलून आली फुले,
बाकावरच्या म्हातारयाला
बघून फांदी झुले।
ओढ़ लागली घरट्याची
चिवचिवली पाखरे,
गोष्टिवेल्हाळ आजीभवती
शेजार्र्यांची मुले।

विदूषक

मिरवत आलो चेहऱ्यावरती  चिरस्मिताचा शाप

जाळत आलो मनात आणि अश्रू  निष्पाप,

उरी हुंदका फुटता आले ओठावरती हसूं

किती कळा मी मनांतल्या मनांत रे सोसू।

घुमली जरी कानात  गझल दर्दभरी दिवाणी

फुलवत आलो सुरांमधुन मी सतत मधुर गाणी

कधी टोचला कांटा आणिं रक्तथेंब खुलला

म्हणू कितीदा गुलाब आहे सुंदर किती फुलला।

जरी वेदना असह्य झाली मारी कोलांट्या

स्वप्नाकांक्षा मनात जपल्या, ठरल्या वांझोट्या

गंमत म्हणुनी कथिल्या सर्वा साऱ्या  माझ्या व्यथा

रे विदूषकाचा जन्म कशास्तव दिलास मज तू वृथा।

- श्रीधर जहागिरदार 

जीवन वाटा

हुकल्या कितीक वाटा, चुकली जरी दिशाही,

आकाश तेच आहे, तोवर ना खंत काही।

हातात कोरलेल्या, आहेत दग्ध ज्वाला,

मी सूर्य रे अनादी, कां बाळगू तमा ही।

जख्मी हा मोर नादी झाला जरी खुशाल

जो पेटला पिसारा, विझणार ना कधीही।

झोकात झोकले मी जहराळ प्राक्तनाला,

फुटणार कांच प्याला, समजुन काय नाही।

चुकतील सूर थोड़े, गळतील पाकळ्याही,

गाण्यात या जिण्याच्या शोधून गंध पाही।

वादळ

वाचता आली असती तुझ्या
डोळ्यातली वादळं,
तर जपले असते किनारे,
निदान शोधले असते निंवारे
शिडं फाडण्याआधी.

आता आकाशच झुगारल्यावर

चंद्राचं कौतुक सरलय,

सारं आकाशच डोळ्यात

माझ्या थेंब होउन उरलय.

कविता

एक कविता

डोळ्यात तुझ्या तरळलेली
एक गझल

कुंतलात त्या गुंतलेली,

गालावरती

गीत लाजरे लकेर घेई
अधरावरती

झिरपत राहे मस्त रुबाई,

ढळणारी

पदरावरुनी धुंद लावणी
हिरवळणारी

अंगोंअंगी सुरेल गाणी,

मनास वाटे

खुल्या दिलाने सारी गावी
गळ्यात उमटे

परी एक शापित भैरवी.

- श्रीधर 'अनिकेत'