हुकल्या कितीक वाटा, चुकली जरी दिशाही,
आकाश तेच आहे, तोवर ना खंत काही।
हातात कोरलेल्या, आहेत दग्ध ज्वाला,
मी सूर्य रे अनादी, कां बाळगू तमा ही।
जख्मी हा मोर नादी झाला जरी खुशाल
जो पेटला पिसारा, विझणार ना कधीही।
झोकात झोकले मी जहराळ प्राक्तनाला,
फुटणार कांच प्याला, समजुन काय नाही।
चुकतील सूर थोड़े, गळतील पाकळ्याही,
गाण्यात या जिण्याच्या शोधून गंध पाही।
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा