कवितेची एक ओळ

कवितेची एक ओळ बावरी,
कुठेही रुजते, कुठेही हसते!

बाल्कनीच्या कुंडी मधले
फूल बनुनी कधी उमलते;
खिडकी मधले नभ चौकोनी
चांदवताना, तिथे उमगते;

कवितेची एक ओळ बावरी,
कुठेही रमते, कुठेही जमते!

कधी बटेच्या हिंदोळ्यावर
झुलता झुलता अलगद पडते,
गालावरती खुलता खुलता
लाजत लाजत खळीत दडते.

कवितेची एक ओळ सावळी,
अशी हरखते, अशी मुरकते !

कूर्म गतीच्या रांगेमध्ये
वीज गतीने मनी चमकते,
रेटारेटीत लोकल मधल्या
गुंजन अल्लड कानी करते,

कवितेची एक ओळ बावरी,
कुठेही रुजते, कुठेही ठसते!

बाजारी ती शृंगाराच्या
केविलवाणी पदी थिरकते;
आजारी वृद्धांच्या नयनी
कातर, एकाकी थरथरते

कवितेची एक ओळ कावरी,
कधी सरकते,कधी थबकते!


भीक मागते हात कोवळे
रस्त्यावरती, मन चुटपुटते;
दंगे, हत्या, पेपरातुनी
वाचत असता, मन पुटपुटते;

कवितेची एक ओळ मनस्वी
कुठेही दिसते, कुठेही असते !

भेट अचानक: "किती वर्षांनी?
असतोस कोठे ? आहे कां स्मरते?
कशा चालल्या तुझ्या कविता?
ह्यांना नेहमी सांगत असते"

कवितेची एक ओळ पुराणी
खुदकन हसते, मनात सलते!!

कवितेची एक ओळ पोरकी
अर्था मुकते, वहीत सुकते !!


- श्रीधर जहागिरदार 
१२.०३.२०१२.