त्या दिवशी होळी होती....
घरात अस्त्याव्यस्त पसारा....
जुनी, धूळमाखली टेबल खुर्च्या ,
पत्र्याच्या पेट्या, जुन्या कापडी पिशव्या,
रोजच्या लागणाऱ्या सर्व वस्तू भरलेल्या त्यांतून,
पलंगा शेजारीच सार काही, हातासरशी म्हणून ...
एका वहींत
बरंच काही चौफेर खरडलेलं..
कविता, हिशेब सारवासारवीचे,
मनातलं, साचलेल,
एकटेपणात लिहून मोकळ केलेलं....
त्या दिवशी होळी होती....
आठवलं मला...
लहानपणी सांगायचीस होळीचा अर्थ,
पुराणातल्या प्रह्लाद-हुताशनी च्या गोष्टी आणि
तुझा आपला स्वत:चा : ' होळी असते एक संधी,
नको असलेले जुने पुराणे,
जाळता येणारे सामान स्वाहा करण्याची...
मग सजवता येते घर नव्या वस्तूंनी",
आणि हसायचीस...
त्या दिवशी होळी होती...
तिन्ही सांज झालेली,
त्या एका खोलीत,
चौकशीला आलेले दोन चार,
ते आलेले कारण आम्ही आलेलो, भावंड,
पलंगाच्या आसपास जमलेली..
"ऐक, जुने विचारही स्वाहा करता
येतात होळीत, जखडून जुन्याला
जाता येत नाही पुढे.." ;
समजावून सांगायचीस, आठवल मला,
"होणारा त्रास पचवायला शिक,
काळाबरोबर रहा..."
त्या दिवशी होळी होती...
तिन्ही सांज झालेली,
होळीच्या तयारीत सारे...
तुझा हात थंड... हळू.. हळू ..
गळून पडला माझ्या हातून,
संथ ......सावकाश.....
बाहेर बोंब...
मनात कल्लोळ ....
त्या दिवशी होळी होती,
खोल मनात पेटलेली,
उरलेल्या आयुष्यासाठी
धुळवड उडवून गेलेली.....
- श्रीधर जहागिरदार
२१-०४-२०१२
