इथून ना वळणार, आता कधीच वाट,
ही रात्र लांबलेली, होणार ना पहाट।
दिगंतात पसरले, अथांग वाळवंट,
कसे पार व्हावे, हा हताशला ऊंट।
या हताशतेला, न आसवाचा निवारा,
दिनरात ठेवलेला डोळ्यांवरी पहारा।
आता कसे जगावे होउन मश्गुल
श्वास मोकळा देतो सदाच हूल।
मी न तोडलेली माझी जन्मनाळ
गुंतलो तयात हा एकमेव आळ।
नात्याविना जगण्यास काय अर्थ,
ना हे ना ते, साराच रे अनर्थ॥
