कैफियत

मान्य, हैराण आहात पाहून
माझ्या डोळ्यातले अथांग शुन्य।
मात्र नाही हे, माझ्या निर्लज्ज

बेछूट, गांजेकसपणाचे पाप
हा तर तुमच्याच दांभिक पाखंण्डाचा शाप!
ज्याची वेळोवेळी दिलीत ग्वाही
ते निलघन आकाश,
खुद्द आहे निरस्तितवान निराश...
पायाखालिल काळी टणक
धरतीच दुभंगलेली,
समाधी कळसांच्या
केशरध्वजांची भंगलेली।
पडसादात उमटती, वारयाचे  निश्वास
इथे तिथे भरलेले शुन्याचे आभास ..

भंग अभंग

मना लागले अंधाराचे खूळ,

व्यथेची चूळ, मुखी असे।

अस्तित्व स्वत:चे दावी वाकुली,

जीर्ण सावली, फक्त हसे।

गळून पड़ती पिकल्या आशा,

पालवे निराशा, निष्पर्णातुन।

सबल तनी वसे खुजावले मन,

जगतो जीवन, मी मरणातुन।