भंग अभंग

मना लागले अंधाराचे खूळ,

व्यथेची चूळ, मुखी असे।

अस्तित्व स्वत:चे दावी वाकुली,

जीर्ण सावली, फक्त हसे।

गळून पड़ती पिकल्या आशा,

पालवे निराशा, निष्पर्णातुन।

सबल तनी वसे खुजावले मन,

जगतो जीवन, मी मरणातुन।